Een dagje Santiago.

Een grijze dag en dat blijft het. Eerst naar 'Viaje Tambre' waar mijn terugreis vlot geregeld wordt. Hedy en ik ontbijten en struinen rond in de oude stad. Dan naar de markt, stenen hallen waarin winkeltjes met vooral voedsel, zijn ondergebracht. Er wordt een bord pulpo voor onze ogen klaargemaakt wat me bijna de eetlust ontneemt. Met vers brood erbij smaakt het toch. Terug naar het hotel voor de siësta.

Luc smst om af te spreken in het centrum. Op zoek naar een koffietentje belanden we in het chique cafetaria van het klooster van San Francisco dat is omgetoverd tot een luxe vier sterren hotel. Hedy komt ook en we bekijken de mogelijkheden om naar Fisterra te gaan. We lopen nog even de kerk van San Francisco binnen die zich opmaakt voor een society bruiloft. De eerste gasten zijn al gearriveerd.

Hedy en ik hangen nog even in de binnenstad rond. Ik tank geld en haal zalf voor mijn jeukende bulten en  reorganiseer mijn rugzak voor het laatste deel van de tocht. Het is dan hoog tijd om te gaan eten in de stijlvolle comedor van San Martin Pinario. Prima menu: paella, kotelet met een lekkere zigeunersaus, friet en als dessert een soort brood met vanillecréme. Als we naar het 'Maycar' terug lopen ontmoeten we op de valreep Hans Peter en Coraly, dus samen nog iets drinken als afscheid en email-adressen uitwisselen. Ook Damian gezien die gelukkig Santiago haalde.

Voldaan duiken we ons bed in.

Het verhaal van de ontmoetingen op de camino is een verhaal op zich. Het maakt de camino ook heel bijzonder. Je krijgt echte camino-vrienden, waarmee je intensief optrekt. Voor mij waren het eerst Joan (den.) en Hedy (dui). Na 5 dagen wilde Joan verder. Ze liep veel sneller en het voelde al als afscheid nemen. Binnen een maand liep ze naar Santiago en Finisterre en zat weer in het vliegtuig naar Denemarken. Met Hedy trek ik nog steeds op, wel waren we enige dagen uit elkaar. Na een week liepen we Luc, de eerste Vlaming op mijn weg, tegen het lijf. We trokken tot Burgos met hem op. Toen verdween hij een 10 tal dagen uit ons vizier maar haalde ons in voorbij het Cruz de Ferro. Het was een echt weerzien. Als we alleen ons weegs gaan houden we elkaar op de hoogte via sms en zo treffen we elkaar weer.

Hier kan ik een heleboel mensen aan toevoegen met wie ik de weg gelopen ben, soms kortstondige contacten die diep gingen, soms gezellige contacten van samen eten, soms steeds weer elkaar tegen komen en een stukje met elkaar optrekken. Zo kwam ik Cathelijne, met wie ik naar St. Jean PdP reisde na 3 weken tegen bij de kathedraal van Astorga, in gezelschap van Jan en Gerard opvallend in hun oranje shirts. Hun broodheer, de RABO-bank sponsort hen voor een goed doel als ze de eindstreep halen en dat doen ze natuurlijk.

Wat me het meest getroffen heeft op de camino was de sfeer onderling, alles werd gedeeld: eten, drinken, verhalen, pleisters... met echte belangstelling voor de ander. Ik voelde me vaak onderweg in een grote familie waar je steeds weer bekenden ontmoet en alle vrijheid hebt om contact te maken of alleen te gaan. Van die vrijheid heb ik ontzettend genoten! 

volgende pagina