Negende etappe van Veenhuizerveld naar Amersfoort op zaterdag 22 juni 2013

We slapen uitstekend en in het rustieke keukentje wacht een verwen ontbijt met lunchzakjes. Onze gastvrouw voorkomt onze wensen; we buurten nog wat en gaan tegen 9.30 uur op pad. Eerst een paar kilometer terug tot we weer op onze wandelroute zijn.

Er staat een zonnetje dat na twee regendagen erg welkom is. Een zandweg tussen de weilanden en een haakse bocht bij een boerderij met 'verboden toegang'; dus duidelijk weg vervolgen. We steken een drukke weg over en daar is het rood-witje dat ons een natuurgebied in leidt. We lopen door het bos langs een heideveld en weilanden met wuivende grassen. Wel is er geen roodwitje te bekennen, dus bij iedere kruising of groter zijpad bestuderen we ons gidsje. Een mooi ven in een heideveld zien we nauwelijks want er zijn de nodige splitsingen. In dit hele wandelgebied geen rood-witjes. Pas bij het asfalt duiken ze weer op, schaars maar voldoende. Het volgende natuurgebied is prachtig; links een weelderig grasland volop in bloei, rechts een drasland met moerasvegetatie. Er ontstaat een echt bosje van grauwe- en waterwilg. Af en toe een ven en eentje met witte vlekken. Eerst denken we aan eenden maar dichterbij blijken het weelderig bloeiende waterlelies. Een lange zandweg voert ons naar het gehucht, Appel. Een paar boerderijen en we gaan langs een achteraf weggetje door een paardenbedoening en bereiken een woonwijkje waarmee het buurtschap eindigt. Er komt een stoet oude auto's langs met modellen van toen wij jong waren en nog veel vroeger. Door de weilanden gaan we verder over weelderige houtkades met veel eiken, elzen en struikgewas. Intussen is de lucht betrokken en vallen de eerste druppels zodat we net op tijd onze rugzak ingepakt hebben. Plots is ons wandelpad gewijzigd: een rustige asfaltweg in plaats van een drukke, en dan weer een houtwal op. Aan het einde wel een bankje, geen roodwitje. We eten een eierkoek en halen het boekje boven zodat we weten welke kant we op moeten. Aan de laatste kronkel van de zandweg ligt Terschuur, een dorpje met cafetaria. Daar strijken we neer voor een hap en een paar drankjes. Als we de snelweg over moeten wordt het beklimmen van het talud aanbevolen; wat link en glibberig! Dan heeft een creatieve figuur roodwitjes met tekst en uitleg geplakt. Wel democratisch bedoeld maar onhandig. Men kan beter een goed gewijzigde route aanreiken dan op elk roodwitje enige uitleg; dat wekt verwarring. We volgen de oude route die onderbroken is wat niet zo opvalt. Op de kaart vind ik de weg niet meer tot we weer een roodwitje met instructie zien. We zijn weer op de rechte weg en volgen een prachtig graspad langs de Barneveldse beek, eerst door open land, later over een houtwal. Zo bereiken we het kasteel Stoutenburg. Men wil ons geen stukje natuurschoon laten ontgaan, dus worden we het hele landgoed rondgeleid. Intussen zijn we met ons speurwerk trager opgeschoten dan verwacht en begint ons enthousiasme voor de natuur te tanen en de kilometers te wegen. Een paar honderd meter op een drukke weg en we stappen weer de velden in tot aan de rand van Leusden. Daar volgen we het Valleikanaal tot we via een nieuwe fietstunnel de stad bereiken. Ook dit is een nieuwe routewijziging. We worden langs een beek naar de oude weg geleid waar we weer lezen over een routewijziging en in het Randenbroek park belanden dat volledig op de schop is. Op onze schreden terug en in plaats van een prachtig stukje natuur tot de stadsrand, lopen we via een invalsweg naar het oude centrum. Jan is stil en ik ook. Als we de roodwitjes terug zien wil Jan er niets meer over horen, laat staan volgen. Onder de Lange Jan zoeken we een gezellig terras op; er is veel leven. Ons eindpunt bereikt! Een lekkere lasagneschotel bij 'Loranza' en de moeheid weg gespoeld met een paar biertjes. Nou, weggespoeld?  

We lopen naar het station Amersfoort en binnen het uur zijn we in Breukelen waar Dilène ons gelukkig ophaalt. Het is genoeg geweest.

Tweede deel