Ciruena – Viloria de Rioja

Om 6 uur schalt André Rieu door het huis en om half zeven zitten we gezellig aan het Spaans ontbijt: pan tostado met vijgenconfituur en goede koffie of thee. Op pad met Luc, al babbelend en zelfs zingend door het land terwijl de zon stralend opkomt en de jagers met hun honden de stoppelvelden doorkruisen. Na anderhalf uur zijn we in Santo Domingo. Nog samen koffie gedronken, een kus en dan gaat Luc verder.
Ik wil de mooie kathedraal annex museum bezoeken. In de kerk is een heel sjieke kooi met een witte hen en een witte haan. Het verhaal vertel ik als ik thuiskom. Het is een goed voorteken als de haan kraait als je in de kerk komt. Hij deed het luid en volop, dus dat belooft voor mijn camino. Ik ben immers niet bijgelovig (ha,ha). Gefourageerd in de bar waar mijn rugzak stond en dan weer op pad. Tot 16 u. gelopen over lange, zonnige, dorre wegen. De dorpjes die ik passeerde waren in diepe siësta. Mijn voeten zijn moe. Ik wist niet dat je zoveel spieren kunt voelen.
Ik zit nu in een prachtige refugio, een oud huis met maar 10 bedden. De hospitaleros zijn een Braziliaans-Italiaans echtpaar en de herberg is geadopteerd door niemand minder dan Paulo Coelho. De voorzieningen zijn prima en we mogen niet voor zeven uur opstaan.
Ik hoop vannacht eens goed te slapen want dat laat wat te wensen over.

Al ben ik ´s avonds vaak moe, ik vind de tocht geweldig. De ontmoeting met mensen, soms kort en oppervlakkig, soms diepgaand. Het lijkt een grote familie zoals Gods volk onderweg (ik kan me nu ook voorstellen waarom ze 40 jaar in die woestijn zijn blijven hangen). Ieder helpt de ander als er iets schort. Ook de Spanjaarden zijn erg vriendelijk, wensen een 'buon camino', waarschuwen als je verkeerd loopt enz. Na 5 dagen ging ons hert, Joan, er vandoor. Sinds gisteren is Hedy ook alleen verder maar we houden contact zodat we elkaar wel weer tegen komen.

waar ben ik ?? zie hier.. 

volgende pagina