Etappe 9 van Venlo naar Swalmen, 10 april 2013.

Precies een jaar nadat we begonnen zijn in het Noorden lopen we deze etappe. Het is een tussendoortje nu we een midweek in de Lommerbergen toeven. Het is eenvoudig. We zetten de auto in Swalmen en treinen naar Venlo om deze etappe te lopen.
In de auto vragen we advies aan Garry (gps) die ons meteen het pontje over de Maas doet nemen. Ik ben wat verwonderd want dacht dat we aan de Reuverse kant van de Maas bleven. En jawel, ze gaat herberekenen en wil ons terug sturen naar het pontje. Trut! We rijden flink om over Roermond en komen na drie kwartier aan in Swalmen. De weg naar het station is opgebroken dus laten we de auto staan op het Dorpsplein en lopen naar de trein. Op honderd meter van ons doel gaat de slagboom omlaag en zien we de trein aan onze neus voorbij rijden. Half uurtje wachten op de volgende die op het andere spoor aankomt. Een jongen roept dat we verkeerd staan. We hollen en ploffen neer in de trein.

Ruim anderhalf uur na vertrek arriveren we in Venlo station en storten ons op het eerste roodwitje, voor het station. We wandelen langs het spoorweg emplacement en steken een klein spoorlijntje over dat wegbuigt van het hoofdspoor. We laten de stad achter ons en lopen door een villa wijkje tot de onderste molen, een fraai gerestaureerd goed bewaakt privéhuis. Er staat een groot bord dat het Pieterpad is veranderd. Wij volgen een bosweg naar de Bovenste molen, een Bilderberg hotel aan de bosrand.
We lopen het bos in en komen langs een paar prachtige vennen in de Jammerdaalsche heide. Zullen we een foto maken van de ganzen die hun spoor trekken door het water? Te weinig effect want het miezert en mottert. Als we uit het bos komen zien we een klooster liggen. Daarheen gaat de weg. We volgen een kloostermuur die weinig gastvrij aandoet met zijn spijkers op de nok van de muur. Ook de poort nodigt niet uit om naar binnen te gaan. Het is een Trappistenklooster. Intussen is het opgehouden met zachtjes regenen en onze broeken raken doorweekt. De weg is prima aangeduid en zo komen we langs Ulingsheide en de laatste huizen van Tegelen.
We blijven in de natuur en wandelen door de groeve van Wambach met haar waterpartijen. Dan opnieuw het bos in waar we op een grenspad lopen en zo het oude Pieterpad bereiken. Het eerste herkenningspunt is het café 'Maalbeekerhöhe'; gesloten. We blijven op de grens lopen, op de steile rand. Als we hoog lopen zijn we in Duitsland, de helling is Nederlands. Het bospad eindigt bij een groot aspergeveld; de akkers zijn Nederlands. We gaan onmiddellijk het bos weer in en komen terug in Nederland bij de 'Witte Stein', een grensovergang met overblijfselen van de vroegere grenscultuur. Gelukkig blijkt de Witte Stein ook een etablissement met speeltuin. We leggen aan voor koffie en gebak want echt gezeten hebben we nog niet. Het is wel opgehouden met regenen en onze broeken waaien droog maar lopend of staand eten is maar la, la.
We volgen dan de Prinsendijk waar nog een paar mangaten van de Duitsers te zien zijn, resten uit WO II. Al snel gaan we weer het Duitse bos in om later terug te komen op de Prinsendijk langs het Meerlebroek, een natuurgebied in ontwikkeling ter compensatie van de aanleg van de A27. De plassen zijn uitgegraven en vullen zich met kwelwater uit de heuvels van het hoogterras. Het gebied wordt begraasd door Schotse Hooglanders en Konikpaarden. Te somber voor een leuke foto al klapwiekt een witte reiger op. Wel een mooi stukje natuur! Nog een paar kilometer door het bos en we bereiken even de bewoonde wereld. Het cafeetje met blokhutten laten we links liggen, steken de weg over en komen in het stroomgebied van de Schwalm, een snelstromend riviertje, meanderend door moerassen en waterpartijen. Het maakt het laatste stuk van onze wandeling tot een topper. Ook in Swalmen zelf zorgen de weiden met schapen en koeien langs de Schwalm voor landelijke beelden. Als we het eerste huis bereiken staan we zowat op het marktplein.
Jan is het zat en wil onmiddellijk naar ons huisje. Een deels natte wandeling, wel voortdurend in de natuur, vooral veel bos en dat is aan ons welbesteed.

volgende pagina